یا زهرا /مادر پدرم

من دختر نبوّت و مادر امامتم، اینجا مدینه و خانه ى همسرم است، و سال هاى زندگى ما اهل بیت.
زندگى در کنار همسرى چون امیرالمؤمنین على بن ابى طالب علیه السّلام به همه ى عوالم مى ارزد.
همسرم اوّل شخصى است که به پدرم ایمان آورده، و روزى نمى گذشت مگر اینکه پدرم فضیلتى از او مى گفت و این منم که سراپا شادى ام.
پدرم پس از عروسیمان به دیدنم آمد، و باز هم به دیدنم آمد. مى دانستم چه حالى دارد. آخر نه سال تمام من و او با هم بودیم. و من هم دخترش بودم و هم مادرش. به خصوص بعد از خدیجه که امید و دلخوشى اش من بودم و حال هم که در خانه ى او نبودم.
اى کاش پدرم در خانه تنها مى ماند و عایشه در کنارش نبود. من خوب مى دانستم پدرم چه مى کشد. پدرم دیگر بیش از این همین فاصله ى کم بین خانه ى خود و زندگى ما در خانه ى همسرم على را تحمّل ننمود و ما به یکى از خانه هاى نزدیک مسجد منتقل شدیم.
سال سوّم هجرى بود و نیمه ى ماه رمضان که فرزندم پا به جهان گذاشت، فرزندى به زیبایى و ملاحت پدرم که از طرف خداوند او را «حسن» نامید و خانه ى ما شد یکى دنیا شادى و سرور. شاید از قدم حَسَنم همراه با پیروزى مسلمین که تازه از جنگ «بدر» بازگشته بودند.
روزهاى شادى سپرى مى شدند که خبر لشگرکشى دوباره ى کفّار قریش به گوش مسلمانان رسید و جنگ «اُحد» شروع شد.
در این جنگ با نیرنگ جنگجوى کفّار «خالد بن ولید» مسلمانان پس از پیروزى، شکست نسبى داشتند و مدینه در ماتم شهادت بسیارى از یاران پدرم به سوگ نشست. یارانى چون حمزة بن عبدالمطلب عموى پدرم، مصعب بن عمیر و...، و حتّى پدرم در خطر شدید واقع شده بود.
من و زنان مهاجرین و انصار در مدینه بودیم که شنیدیم صدایى مى گوید:
محمّد کشته شد.
همگى سراسیمه به سوى رزمگاه و کوه «اُحد» شتافتیم و زمانى رسیدیم که جنگ پایان یافته بود و بیش از هفتاد تن از مسلمانان روى زمین افتاده بودند. از مشرکین هم بسیار کشته شده و بقیّه گریخته بودند.
آن سوتر صورت پدرم را غرق در خون پیشانى و با دندان شکسته دیدم و در کنار او همسرم با هفتاد زخم عمیق شمشیر به دست ایستاده بود.
به سویشان شتافتم. همسرم با اینکه خود جانى نداشت آب آورد و من پدرم را شستشو نمودم و زخم هایش را بستم و دیگر مجروحان را نیز چنین کردند و همسرم را هم. او که تا مدّتى در بستر مداوا مى شد. اینها گذشت.
اوایل سال چهارم هجرى بود و سوّم ماه شعبان. شادى غم آلودى خانه ى ما را گرفته بود. مدّتى مى گذشت که همه اش گریه بود و اشگ و حرف از عطش و تشنگى. از مظلومیّت و شهادت و همه ى اینها درباره ى فرزندى بود که همان روزها باید پا به جهان مى گذاشت.
حمل این فرزند شش ماه شد و او به دنیا آمد و پدرم از سوى خداوند او را «حسین» صدا زد. حسین یعنى حسن کوچک و به راستى چنین بود.
من بودم و دو فرزند در آغوشم:
حسن بسیار زیبا، و حسین بسیار نمکین و خواستنى، که همیشه در آغوش پدرم بودند.
گاهى به مسجد مى رفتند و در میان نماز جماعت بر گردن پدرم مى نشستند و پدرم به قدرى سجده اش را طولانى مى کرد تا حسن و حسین خود برخیزند.
گاهى آنها را بر روى خود مى نشاند و به دور اطاق مى چرخید و گاهى آنها را دنبال مى نمود.
بارى آن قدر حسینم را دنبال کرد تا بالاخره او را گرفت و سر و صورت و سینه اش را غرق بوسه کرد. عایشه که در اطاق بود به پدرم اعتراض نمود و پدرم هم مثل همیشه سخت او را توبیخ کرد.
آرى روز به روز جمع اهل بیت گرم تر مى شد و یک به یک به دنیا آمده بودند. هر روز صداى پدرم را مى شنیدم که بر در خانه ى ما مى ایستاد و با صداى بلند مى گفت:
«السلام علیکم یا أهل البیت». و سپس آیه ى تطهیر را تلاوت مى نمود:
«إنّما یرید اللَّه لیذهب عنکم الرجس أهل البیت و یطهّرکم تطهیرأ [ترجمه: خداوند چنین اراده نموده که هر گونه پلیدى را از شما اهل بیت دور گرداند و شما را پاک بدارد. سوره احزاب، آیه 33.]».
گاهى پدرم مى آمد و دست مرا مى بوسید! سینه ام را مى بوسید و مى فرمود:
فاطمه بهشت من است. من از فاطمه ام بوى بهشت مى شنوم.
مدّتى گذشت و همه چشم انتظار کودکى دیگر بودند و از همه چشم انتظارتر فرزندم حسین! تا بالاخره دخترم به دنیا آمد.
به دنیا آمد و از ابتدا شروع کرد به گریه. او را به پدرم دادند ساکت نشد. به شوهرم دادند باز هم گریه. به من دادند که شاید آغوش مادر مى خواهد ولى نه. او را به آغوش برادرش دادیم تا شاید کودکى او آرام شود ولى نشد. فقط یک نفر باقى مانده بود:
فرزندم خردسالم حسین!!
دیدنى بود که تا این دختر را در آغوش او گذاردند لبخندى به صورت برادرش زد و با هم تبسّم کردند و این تبسّم نه کارى بود کودکانه، که هزاران معنى داشت!
این دختر همه اش عجیب بود و نامش هم. پدرم از سوى خداوند او را «زینب» نامید. زینب یعنى زین آب و به راستى چنین بود. زینت و افتخار پدر.
اکنون من بودم و همسرم على علیه السلام و سه فرزند، و مدّتى از تولّد زینبم مى گذشت که فرزند چهارمم به دنیا آمد:
دخترم «ام کلثوم».