از انان مباش

       

نعمت

الهى، نبودم و خلعت وجودم بخشیده‏ اى، خفته بودم و نعمت بیدارى‏ام عطا کرده‏ اى؛ تشنه بودم و آب حیاتم چشانده ‏اى؛ متفرق بودم و کِسوت جمعم پوشانده‏ اى؛ توفیق دوام در صلاتم را گامى میسّر نیست.

(آیت الله حسن زاده آملى)

 

 

 

اخراج ایرانیها از عراق توسط صدام

 صدام، از همان ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی ایران، بغض و کینه خود را نسبت به ایران اسلامی آشکار می‏ساخت. وی ابتدا

ستون پنجم خود را برای اقدامات تخریبی به شهرهایی مانند خرمشهر، آبادان و اهواز اعزام می  کرد. همچنین از اوایل سال 1359، هزاران ایرانی تبعه عراق را از جوار اماکن متبرکه نجف، سامرا، کربلا و کاظمین به طرز رقّت انگیزی اخراج و اموالشان را مصادره نمود.

در همین راستا، در چنین روزی، رژیم بعثی عراق که خود را برای حمله وسیع و سراسری به ایران آماده می‏کرد عده بی‏شماری از ایرانیان مقیم این کشور را به وسیله کامیون تا مرز آورده و آنها را به همان وضع رها نمود. در این حال، مقامات محلی ایران، از رانده شدگان به عنوان مهمان جمهوری اسلامی استقبال کردند و امکانات رفاهی برای آنان فراهم نمودند. اخراج ایرانیان و شیعیان در روزهای بعد نیز ادامه یافت و صدها هزار نفر در این جریان، بی‏خانمان و آواره شدند. در همین حال، وزیر امور خارجه عراق طی نامه‏ای به دبیر کل سازمان ملل متحد با ادعای وجود روحیه توسعه‏طلبی در ایران، خواستار خروج ایران از سه جزیره عربی ابوموسی و تنب کوچک و بزرگ شد! در روزها و ماه‏های بعد، تعرضات رژیم بعث با حمایت بیگانگان رو به افزایش نهاد تا اینکه در 31 شهریور 1359، جنگ هشت ساله‏ای را به ایران اسلامی تحمیل نمود.

لبخند امام

نماز عشق

 

مدتی است در این خط پر غوغا، نمازهایت را نشسته داخل سنگر خوانده‏ای. تمام بدنت خونی است. ولی نیازی به تطهیر ندارد. آب هم فقط برای خوردن است. تیمم بدل از وضو، طهارت هم با دستمال.

نیروهایت را دوست داری و حاضری به جای آنها تکه تکه شوی. ناراحتی آنها را طاقت نداری. ولی جنگ خیلی جدی است. با هیچ کس شوخی ندارد. برای تو و دوستانت شهادت و برای دشمنانت مرگ و نابودی. هر لحظه هم حادثه می‏آفریند. هر خمپاره حامل یک حادثه دردناک می‏تواند باشد. می‏تواند مادری را سیاهپوش کند. می‏تواند خانواده‏ای را داغدار کند. می‏تواند بدنی را پاره پاره کند. می‏تواند عزیزی را به سعادت برساند. می‏تواند باعث گریه خواهری شود. می‏تواند کمر پدری را خم کند. و حالا حادثه‏ای عجیب را آفریده است.

خمپاره جلوی یک سنگر کوچک دو نفره خورده و بچه‏ها داخل آن حبس شده‏اند. از داخل آن هم خبری نداریم. صدای ما را هم نمی‏شنوند. تلاش برای باز کردن سنگر شروع شده، ولی خیلی مشکل است. چون این سنگر در کنار خاکریز بوده، پس از ضایعات گلوله مقدار زیادی خاک به روی آن ریخته و تمام اطراف آن را فرا گرفته. هر کس هم که بخواهد از بیرون بیل بزند، احتمال دارد مورد اصابت ترکش خمپاره‏ها قرار گیرد. ولی باید کاری کرد. قرار می‏شود یک نفر، یک نفر بیرون بروند و برای باز کردن در سنگر فعالیت کنند. هوای داخل سنگر محدود است. باید عجله کرد. احتمال دارد بچه‏ها خفه شوند. شاید هم قبل از این ترکش خورده و شهید شده‏اند.

پس از دو ساعت همراه با دلشوره‏ی فراوان به در سنگر می‏رسیم، ولی خیلی دیر شده. بچه‏ها خفه شده‏اند. هر دو. چنگالهایشان در خاک فرو رفته و سر به خاک گذاشته‏اند. آنها هم تلاش کرده‏اند که به بیرون راه پیدا کنند. از دستهایشان استفاده کرده‏اند، ولی هوای داخل سنگر تمام شده و هر دو شهید شده‏اند. لحظه‏های سختی است. دو پیکر پاک و مقدس، بدون خونریزی، معصومانه و

 

 

مظلومانه. معلوم نیست چه بر آنها گذشته است! ولی حالا شهید شده‏اند و در نزد خدای خود روزی می‏خورند.

 

 

پدر وپسر

در عملیات کربلاى 5 پدر و پسرى در گردان ما بودند. در حین پیشروى، پسر تیر خورد و شهید شد. به چشم خود دیدم که پدرش به سوى او رفت. همه انتظار داشتند او برود و لااقل صورت پسرش را ببوسد، ولى او سریع خشاب هاى شلیک نکرده ى او را از جیب خشابش برداشت و به سوى خط به پیشروى خود ادامه داد.

اثرسرزنش

من رفتنی هستم

من عطش الوده ام

..

من عطش آلوده‏ام آبم دهیدa

جرعه‏اى از باده‏ى نابم دهید

 

لب ز اسرار شهیدان دوختم‏

سینه‏ام آتش گرفت و سوختم‏

 

«گوى توفیق» از میان برداشتند

یکه و تنها مرا بگذاشتند

 

یک غزل در حنجرم خشکیده است‏

شعرهاى دفترم خشکیده است‏

 

دوستان رفتند و من جا مانده‏ام‏

در قفس تنهاى تنها مانده‏ام‏

 

قمریان در بوستان خنیاگرند

بلبلان در گلستانى دیگرند

 

ما فقط دم از تکامل میزدیم‏

دل به دریاى تساهل میزدیم‏

 

ما جعلنا خوانده و سالم شدیم‏

مایل این رخوت دائم شدیم‏

 

ما سلامت را سعادت خوانده‏ایم‏

در کجا درس شهادت خوانده‏ایم‏

 

غیرت آیینان خطر کردند، زود

تا خدا میل سفر کردند، زود

 

جملگى پروانه‏ى آتش شدند

در حریم عاشقى آرش شدند

 

 

عکس

g

اثار اتصال مومن

آثار اتصال مؤمن با خدا

آقا بارها مى‏فرمود: (مؤمن اتصالش به خدا از اتصال ضوء و نور شمس به شمس و خورشید بیشتر است. با این اتصال بروز معجزات و کرامات از عبد و بنده مشکل نیست.

اما آن سرگشته و حیرانى که نه ایمان را داراست نه مؤمن را مى‏شناسد و عمرى را با تردید و دودلى سپرى کرده است چگونه مى‏تواند این طریق را برود و اهل آن را بشناسد.)

(آیت الله بهاء الدینى)

 

 

 

کلام امام

تصویر زهرا

تصویر حضرت زهرا (س)در بهشت

«آدم و حوا در کنار هم نشسته بودند که جبرئیل به نزدشان آمد و آنان را همراه خود به داخل قصرى از طلا برد، در آنجا تختى از یاقوت قرمز بود و بالاى آن تخت قبه‏اى بود نورافشان، و در میان آن قبه چهره‏اى غرقه در نور، که تاجى بر سر نهاده و دو گوشوار از لؤلؤ در گوشش، و گردن‏بندى از نور بر گردنش آویخته بود. هر دو از نورانیت حیرت‏انگیز آن تمثال در شگفت شدند به حدى که حضرت آدم زیبائى همسرش حوا را فراموش نمود (زیرا شاهد یک زیبائى بى‏سابقه و حسن بى‏نظیرى بود)، لذا روى به جبرئیل کرد و پرسید این صورت کیست؟ جبرئیل گفت: این فاطمه است، و آن تاجش احمدنما، گردن‏بندش حیدرنما و دو گوشوارش نشانگر حسن و حسین اوست. آنگاه حضرت آدم سر خویش را به سوى قبه نور بلند کرد، و در آنجا این پنج اسم را با خط نور نوشته دید: من محمودم و این محمد است، من اعلى هستم و این على است، من فاطرم و این فاطمه است، من محسنم و این حسن است، و احسان از من است و این حسین است.

پاورقی

لم یوجد هامشاَ.

 

 

شهادت حضرت زهرا

عید نوروز

عید نوروز، شرح:

در جمهورى اسلامى ایران تقویم دو گونه است . یک تقویم بر اساس سال قمرى مبتنى است و دیگرى بر اساس سال شمسى (خورشیدى) قرار دارد. مبداء سال قمرى ، هجرت رسول گرامى اسلام حضرت محمد بن عبدالله صلى الله علیه و آله از مکه مکرمه به مدینه منوره مى باشد، که برابر با سال 622م بوده است. سال هق تا سنه 1344 مبناى تاریخ رسمى کشور ایران بود. در آن سال که بر حسب تاریخ 1304 سال شمسى از هجرت پیامبر عظیم الشأن اسلام مى گذشت ، تاریخ شمسى (خورشیدى ) براى امور دولتى انتخاب شد و به موجب قانون رسمیت یافت .اصل هفدهم قانون اساسى جمهورى اسلامى ایران در این باره مى گوید: مبداء تاریخ رسمى کشور، هجرت پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله است و تاریخ هجرى شمسى و هجرى هر دو معتبر است ، اما مبناى کارادارات دولتى هجرى شمسى است .

سال قمرى ده روز و شش ساع و یازده ثانیه کمتر از سال شمسى است آغاز سال شمسى نخستین روز بهار است که مطابق 21 یا 22 مارس از سال مسیحى مى باشد. شش ماه نخستین سال را سى و یک روز مى شمارند و ماههاى بعد باستثناى اسفند ماه که گاه بیست و نه روز مى شود را سى روز به حساب مى آورند.

ایرانیان روز اول فروردین را نوروز مى نامند. در زمانهاى قدیم ، نوروز در اول بهار نبود و گاه به بهار و گاه به تابستان و... مى افتاد.

در سال 471 هق به فرمان سلطان جلال الدین ملکشاه سلجوقى ، حکیم عمر خیام و چند منجم دیگر تقویم جلالى را تنظیم کردند و نوروز را در روز اول بهار یا نخستین روز برج حمل قرار دادند. بدین منظور مقرر شد که هر چهار سال یک روز بر تعداد روزهاى سال بیفزاید و سال چهارم را 366 روز حساب کنند، و پس از هر 28 سال(هفت دوره چهار ساله ) به جاى آنکه به آخرین ماه سال یک روز بیفزایند، این روز را به نخستین دوره بعد یعنى دوره نهم اضافه کنند. بدین ترتیب سال جلالى نزدیکترین سالهاى جهان به سال شمسى شد. سال شمسى حقیقى 365 روز و 5 ساعت و 48 دقیقه و 64 ثانیه است .

یکی از کهن ترین و بزرگترین منابعی که به این جشن و افسانه ها و آیین های مربوط پرداخته است، کتاب آثارالباقیه اثر ابوریحان بیرونی(متوفی 440هجری قمری) است. او می نویسد:

«سال نزد فارسیان چهار فصل بود... بر حسب این فصول عیدهایی داشتند که به علت اهمال در کبیسه، روز این عیدها جابجا می شود. از جمله این اعیاد یکی روز اول فروردین ماه یعنی نوروز بود، که روزی بس بزرگ است و به علت زنده شدن طبیعت، گویند: آغاز خلقت جهان در آن روز بوده است و...

...در آغاز نوروز در اول بهار قرار نداشت، بلکه در انقلاب صیفی، یعنی اول تابستان واقع می شد...اما نوروز به علت اهمال در کبیسه گیری کم کم به تاخیر می افتاد تا اینکه در عصر بیرونی، با دخول خورشید به برج حمل، یعنی اول بهار مصادف شده به این جهت ملوک خراسان به اسواران خود، هم خلعت بهاری و هم خلعت تابستانی می دادند...»

چنین بنظر می رسد که پنج روز نخستین سال نوروز عامه، یعنی جشن همگانی بود. حال آنکه روز ششم که خرداد روز نام داشت نوروز خاصه یعنی جشن پادشاه و بزرگان بوده است. رسم خانه تکانی، در شب عید شامل آداب مختلف بوده است.

بیرونى در این باره مى نویسد: نوروز بزرگ جشن بس عظیم است و حوادثى بس بزرگ در آن روز رخ داد و آفرینش جهان پایان یافت، زردشت با خداوند مناجات کرد، کیخسرو به آسمان رفت ، نعمتهاى جهان تقسیم شد...

...در آن روز، مراعات کردن برخى رسوم انسان را از بلایا به دور مى دارد.از جمله این رسوم یکى سبز کردن جو بوده که بى تردید آیین سبزکردن حبوبات و چیدن هفت سین از آنجا سرچشمه گرفته است...

عید نوروز، ریشه در سنت‏های اقوام ایرانی دارد که به گذشته بسیار دور منتهی می‏گردد. به نوشته تاریخ نگاران، پس از اسلام با تصرفات و تغییراتی که در آن به عمل آمده تاکنون در میان ایرانیان باقی مانده است. ایرانیان باستان معتقد بودند که در ایام نوروز، ارواح مردگان به خانه‏ها باز می‏گردند. به این جهت مردم باید خانه‏های خود را در این ایام، پاکیزه کنند، فرش‏های زیبا بگسترانند و غذای خوب طبخ نمایند.

در صدر اسلام، ایرانیانی که در مرکز خلافت به سر می‏بردند طبق سنت ملی خویش به این عید پایبند بودند. در خبر است که برای امیرالمومنینعلیه السلام هدیه نوروزی آوردند و نیز امام صادقعلیه السلام فرمود:  در عید نوروز حق تعالی در روز اَلَست، از ارواح بندگان پیمان گرفته است که او را به یگانگی بپرستند و برای او شریکی قرار ندهند. این روز، اولین روز طلوع آفتاب، اولین روزِ وزیدن بادها و رویش گیاهان می‏باشد. در این روز، جبرئیل بر حضرت رسولصلی الله علیه و آله وحی آورد و بعثت پیامبر از این روز آغاز شد و پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله در چنین روزی، بت‏های کافران را نابود کرد، روزی است که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در غدیر خم برای ولایت امیرالمومنینعلیه السلام از مردم پیمان گرفت. روزی که آن حضرت بر خوارج نهروان پیروز شد و روزی است که قائم ما اهل‏بیتعلیه السلام ظهور خواهد کرد  (بحار، ج 56، ص 119). سیدبن طاووس که از دانشمندان بزرگ شیعه است درباره نوروز می‏نویسد:  و در چنین روزی مردم باید همانند روز مبعث و غدیر، با دعا و نماز و روزه به سپاسگزاری از افاضه نعمت بزرگ هستی بپردازند و با استعمال بهترین عطرها و پوشیدن تمیزترین جامه‏ها به استقبال آن روند.

 

پی نوشت و منابع

1.روزها و رویدادها، سال شمسی